Mijn waardering voor Alasdair’s muziek heeft een lange weg nodig gehad. Zijn naam passeerde regelmatig op mijn zoektochten over het wereldwijde web, en mijn belangstelling werd zeker gewekt, maar ondanks het opvangen van flarden van zijn albums hield ik mij afzijdig. Intrigerend vond ik deze artiest zondermeer, maar bleef aanvankelijk moeite houden met zijn strikte authentieke, en daardoor moeilijk toegankelijke stijl. Soms moet je de stap nemen, en verder gaan dan jezelf te beperken tot een eerste kennismaking via internet. Gelukkig kon een vriend mij voorzien van een aantal van zijn albums, waardoor al snel het ijs brak voor deze Schotse traditionalist. Puurheid is het magische kernwoord. Alasdair Roberts zal geen grote schare liefhebbers hebben, maar een niche markt bestaat zeer zeker voor zijn stijl. Dit blijkt ook uit zijn tourschema waarbij hij behalve in Schotland, zich in augustus 2009 ook een indrukwekkende weg baant, via Canada, door het zuidelijke van Amerika eindigend in New York en Philadelphia.

Ook op Spoils wijkt Roberts allerminst af van zijn traditioneel ingezette weg, en voegt schijnbaar moeiteloos een paar hypnotiserende balladen aan zijn repertoire toe. Schotland kent veel unieke artiesten waarbij de traditie doorwerkt in hun muziek. Heerlijk zoals deze oude stijl van nieuw leven wordt voorzien. Alasdair Roberts is hierbij zeker een meester. Zijn stem is niet altijd even vast, maar de puurheid van de songlijn, en de ijzersterke uitvoering zijn er niet minder om. Dit maal geen Isobel Campbell, of Will Oldham die de gelederen kwam versterken, maar het eindresultaat is er niet minder om. Origineler dan deze ex frontman van Appendix Out bestaat er volgens mij op het moment niet. Om je hiervan te vergewissen raad ik ten stelligst een aandachtige beluistering aan. Werkt wonderbaarlijk.